Czas ciszy był kiedyś normą, a hałas – wyjątkiem, dziś hałas i narzędzia do jego wytwarzania zwielokrotniły się do tego stopnia, że środowisko jest akustycznie nasycone, wręcz zanieczyszczone (…) Dużo trzeba cierpliwości w czasach, gdy maleje jakość dźwięku (hałas przemysłowy, ogłuszający huk ulicy, muzyczne tło supermarketu i kojarząca się z melasą muzyka New Age, płytka gadanina telewizji i bezwstydnie demonstracyjne plotkarstwo telefoniczne, wrzaski i krzyki jak z targowiska…). Najgorsze jest to, że zanieczyszczenie akustyczne przeszkadza być z sobą samym, co jest potrzebne, by uczyć się słuchać; nie ułatwia owego habitare secum, przebywania z sobą, zalecanego przez starożytną mądrość, świecką i chrześcijańską, wysubtelniającego słuch, nie pozwala przeżywać jednego z najbardziej płodnych i zbawczych doświadczeń, jakim jest dla człowieka cisza.

Cisza ze swej natury otwiera na słuchanie. Przede wszystkim na słuchanie siebie, potem innych, a wreszcie Boga. Może nie są to nawet różne rodzaje słuchania, ponieważ konkurują ze sobą, nie zawsze zachowując podaną kolejność, ponadto wszystkie są możliwe dzięki tej samej ciszy wewnętrznej. W tej ciszy każdy uczy się ascezy myśli, kontrolowania myśli, niedozwalania, by nieodpowiednie myśli bezkarnie weszły do naszego świata wewnętrznego; strzegąc ciszy lepiej wyczuwamy, że niektóre z nich, czyli te myśli niszczące, oddalające nas od siebie i od prawdy o sobie, powinny zamilknąć, ponieważ nigdy nie doprowadzą nas do słuchania Innego, a tym bardziej do rozumienia słowa Boga. Ta cisza powinna stać się rodzajem wewnętrznej atmosfery nie tylko po to, by strzec serca, ale też po to, by sprzyjać wewnętrznemu słuchaniu, ponieważ pewne głosy, słowa czy półsłówka, także zwykłe szepty, westchnienia, szmery… można zrozumieć jedynie w ciszy.

Jednak cisza to także tajemnicza okoliczność, w jakiej przychodzi Słowo, w jakiej działa Logos, Chrystus, prawdziwe Słowo komunii posłane do nas, którzy jesteśmy „słuchaczami tego Słowa”, które wciąż mówi do nas na tysiące sposobów. Cisza jest językiem misterium. I dobry słuch to ten, który właściwie ocenia Słowo, każde słowo, jako pośrednika Słowa, tak jak dobra ziemia przyjmuje każde ziarno, aby wydać owoc.

Słuchanie zatem zaczyna się w najgłębszej części naszego „ja” i tam też się zwraca, gdzie muszą zamilknąć natarczywe, ogłuszające nas echa zewnętrznych głosów i hałasów. Od wnętrza zaczyna się nowy sposób rozumienia i postrzegania rzeczywistości zewnętrznej, a zwłaszcza człowieka, jako tego, co wyszło z rąk Boga, w Jego tajemniczy, a jednak realny sposób. Kiedy to następuje, wszystko ulega przemianie, staje się piękne, ponieważ staje się bogate w sens i dusza jedna się, czyli wchodzi w rzeczywisty i „czuły/zmysłowy” (sensibile!) kontakt z Bogiem i światem.